ฉันเปลี่ยนความวิตกกังวลเป็นพิธีกรรมเงียบ

เคยเลื่อนหน้าจอตอนดึกเพื่อตามหาเกม “กระต่ายโชค”—แต่ละรอบรู้สึกเหมือนคำทำนายโบราณ เงินเรืองแสง เสียงก้องดังไกล คิดว่าถ้าเดิมพันพอ จะร่ำรวย

อัลกอริทึมไม่ใช่คำตอบ

แต่ระบบไม่ตอบแทนความพยายาม มันตอบแทนความหลงทาง ทุกชัยคือประกาย; ทุกการแพ้ เป็นเงาบนผนัง แพทย์จาก UCL เรียกว่า “การหลบหนีดิจิตอล” ไม่ใช่มอบาย การเป็นพิธีกรรม

เมื่อความเงียบกลายเป็นสกุลเงินของฉัน

ฉันหยุดเดิมพันเมื่อมือสั่น แทนที่จะเดิมพัน ฉันนั่งข้างหน้าต่างตอนสามโมงเช้า—ที่เดียวกับที่พ่อชาวอินเดียทำสมาธิ และแม่มะห์ไอร์แลนด์ชงชาเย็นบนเครื่องเคลาย ก็ไม่มีแจ็คพอตตรงนี้ มีเพียงการหายใจ

กระต่ายไม่ชนะ—คุณต่างหาก

เขาเรียกว่า “เสี่ยงสูง” หรือ “เดิมพันตํ้า” แต่ความร่ำรวยแท้จริงไม่อยู่ในล้อกเกอร์—itอยู่ในช่วงเวลาเงียบระหว่างการหมุน ในพื้นที่เงียบที่อยู่ระหว่างอัลกอริทึมและจิตวิญญา เราจำได้ว่า: เราไม่มีไว้ตามหาโชค

คุณถูกสร้างมาเพื่อหยุดพัก

ถ้าคุณแพ้สามครั้ง? อย่าเพิ่มเดิมพัน ปิดแท็บของคุณ เดินออกไปที่ควอนคลุมปกคลุมทางสวน—ปล่อยให้อัลกอริธึมทำงาน—not เพื่อคุณ—but กับคุณ

เข้าร่วมฉัน tonight—notในฐานะผู้เล่น—butในฐานะคนที่จำได้ว่าความเงียบรู้สึกเหมือนไรใดเมื่อมันได้รับอนุญาตให้นิ่งสงบ